შევეცადე ამ წიგნში თავი მომეყარა იმ მოთხრობებისთვის, რომლებიც ოთხმოცდაათიანი წლების თემატიკას ეხება...
ახლა ისევ გადავიკითხე, ზოგი რამ დავუმატე და ერთად მოვუყარე თავი...
მახსოვს ბევრს ლაპარაკობდნენ წლებზე, როცა მთელი თაობა დაიკარგა...
მაგრამ თაობები ასე იოლად არ იკარგებიან და არც ოთხმოცდაათიანი წლების თაობა გამქრალა სადმე...
უბრალოდ იმ დროის მძიმე და ნაცრისფერ ფერებში ჩვენი გმირები ცუდად შეფერილ ლანდებად ჩანდნენ. ეს იყო და ეს...
ერთადერთი, რაც ადამიანებს ყველაფერზე უკეთ ეხმარება გაჭირვების გადალახვაში, იუმორის გრძნობაა...
სიცილის, თუნდაც მწარე სიცილის უნარი კი უხვად უბოძებია ღმერთს ჩვენი ხალხისთვის...
შეიძლება ამანაც გადაარჩინა ის „დაკარგული თაობა“...
ოთხმოცდაათიანი წლები ურთულესი ეპოქა იყო საქართველოსთვის, თბილისისთვის კი, განსაკუთრებით მტკივნეული...
ასეთ დროებაში ყველაზე კარგად ჩანს ხოლმე ადამიანების სული, გათელილიც და მოსვრილიც ან ხელუხლებელი და სუფთა...
ოდნავ თუ მაინც ჩავწვდი ჩემი თაობის სატკივარს და მკითხველს დავანახე, ჩავთვლი რომ ჩემი მისია ამ თვალსაზრისით ამოწურულია...