„ამბავი უძინართა“ სალომე ბენიძის ახალი, რიგით მეორე პოეტური კრებულია. ამჯერად ავტორი უძილო ღამეებიდან გვიყვება ამბავს უძინართა, უპოვართა, უსამშობლოთა, თვითმკვლელთა შესახებ, შეუძლებელ მომავალზე. ერთ-ერთ ლექსში, რომელიც განსაზღვრავს კრებულის კონცეფციას, ვკითხულობთ: „ბევრჯერ მინახავს, გზები თვალებს როგორ ახელენ და ბევრჯერ მითქვამს, რომ ამ ღამეს ვერ გავათენებ და მიფიქრია – დილის ხუთზე ჩვენი სახლები გვანან ქალაქში გზადაკარგულ ციცინათელებს“.
- ყდა
- თავფურცელი
- წერილი კიდევ ერთი ღამის გათენებისათვის
- ზამთრის სიზმრებიდან
- ხუთგზის ლოცვებიდან
- ძილისპირული
- სარკე
- ამბავი უპოვართა
- მონოლოგებიდან
- ამბავი მუცლითმეზღაპრეობისა
- შიში და სიტყვები
- * * * (ჩემი ცხოვრება დაემსგავსა ერთ გრძელ ბარათს)
- წერილი „Chateau Mere“-დან
- დეკემბრის დილის წერილი
- სამყაროთაშორისი წერილი მამას
- წერილი ბორჯომის ხეობიდან
- ამბავი უძინართა
- ამბავი შეუძლებელ მომავალზე
- ლოცვა მოულოდნელი სიხარულისთვის
- ამბავი ათასმეერთე ღამიდან, ანუ ანგინა
- სიცხიანი წერილი
- ჭიქებისა და თეფშების ამბავი
- ამბავი თვითმკვლელთა
- ამბავი უსამშობლოთა
- ქარვის ანგელოზები
- შელოცვა ეჭვით ავადმყოფთათვის
- წყევლა უგრძნობთათვის
- მდინარეები
- * * * (ჩემი ენა მექსიკური წიწაკაა)
- ახლო დასავლეთი
- ხეები გზის პირას
- ფრენის ამბავი
- * * * (სამასსამოცდამეხუთე ღამეა, გიყვები ზღაპარს)
- შელოცვა წყალთათვის
- შეგონებათა ამბავი
- სეტყვისა და ქვის ამბავი
- წერილი თბილისიდან
- Midnight Coffee