ევოლენში ერთადერთი კაცი გვყავს. ეს კაცი - ქალია.
ალბათ რაღაც ძალაა ჩემში, რამაც შემაძლებინა, არ წავქცეულიყავი მაშინაც კი, როცა თავს დაცემულად ვგრძნობდი. აუცილებელი იყო კვლავ წელში გამართვა, თუმცა ყოველ წამს შეიძლებოდა დავმსხვრეულიყავი.
არ მწამს რომელიღაც მოანგარიშე ღმერთის მიერ გამოტანილი სასჯელების. ჩვენვე ვართ საკუთარი თავის მსაჯული.
ყველაზე მნიშვნელოვანია საკუთარი ბედისწერის მიღება, რაც სულაც არ ნიშნავს პასიურობას, პირიქით, ეს უნდა გაკეთდეს ჩვენი ეგოს წაშლით ჩვენივე შინაგანი კონტინენტების კვლევის კვალდაკვალ, სხეულისა და სულის მოთხოვნილებათა ჰარმონიული დაკმაყოფილებით.
ჩემი ცხოვრება გაფლანგულად არ მესახება: აი, ერთადერთი უეჭველობა, რომელსაც ვფლობ. იმის სწავლით, თუ როგორ იცხოვროს თავის მოტყუებისა და ყოყოჩობის გარეშე, სრული სიწრფელის მდგომარეობაში, - ყოველი ადამიანი ჭეშმარიტებაში ივანებს.
რაღაც მომენტიდან მარტომ უნდა იარო, დატოვო ყველა მშველელ-დამხმარე. ეს სიმწიფის ნიშანია, თან, სწორედაც, სულიერი სიმწიფის.
- ყდა
- თავფურცელი
- წინასიტყვაობა
- 1. გაქცევა? სად წასასვლელად?..
- 2. შემდეგ მე ვთქვი „არა“...
- 3. ბატონი რენე
- 4. ზღვრული საშუალებებით
- 5. დაუღალავი ცნობისწადილი
- 6. მე ფერიები მინახავს...
- 7. ირაციონალური არსებობს
- 8. კელტების დროს
- 9. მიცვალებულთა ლიტანია
- 10. ცარფიონი
- 11. ბავშვის სიხარული
- 12. ასაკის ძალა
- 13. კასრში ჩაფუფქვა...
- 14. მე შევისრუტე ცხოვრება
- სქოლიო
