კალათა

დეტალურად

ბავშვობის მოგონებები ხშირად ბუნდოვანია. და, თუ საზოგადოება ჩვენს გარშემო თითქმის არ იცვლება, ეს არაცხადი მოგონებები ფერსა და ხორცს იძენს და ზრდასრულის თვალით გვაყურებინებს იმას, რასაც თავის დროზე ბავშვურად თვალი ავარიდეთ; იმას გვახსენებს, რაც ერთდროულად გვაოცებდა კიდეც და გულსაც გვირევდა, რისი გაგებაც თითქოს შეგვეძლო, მაგრამ თავს ძალა ვერა და ვერ დავატანეთ. სოფლის მრუდე თვალით დანახული ქალის საქციელი განსასჯელი ხდება ოჯახის წევრებისგან, მეზობლებისგან, მეგობრებისგან. ღორების, ოჯახის კაცებისა და ეზო-ყურის მომვლელი დედა კი, მკითხველის თვალწინ იზრდება, საკუთარ თავს სარკეში თვალს უსწორებს და შვილის დასახმარებლად ემზადება. მაგრამ, დედები შვილებს არ იცნობენ – ან ძალიან აგვიანებენ, ან იმ დროს მიდიან საშველად, როცა დახმარება არავის ჭირდება.
  • * * *
  • * * *
  • * * *
  • * * *
  • * * *
  • * * *
  • * * *
  • * * *
  • * * *
  • * * *
  • * * *
  • * * *
  • * * *
  • * * *
  • * * *
  • * * *
  • * * *
  • * * *
  • * * *
  • * * *
  • * * *
  • * * *
  • * * *
  • * * *
  • * * *
  • * * *
  • * * *
  • * * *
  • * * *
  • * * *
  • * * *
  • * * *
  • * * *
  • * * *
  • * * *
  • * * *
  • * * *
  • * * *
  • * * *
  • * * *
  • * * *
  • * * *