„მე ამ წიგნში ზეიმი მაქვს შეკვეთილი და არა გლოვა“ – განმარტავს ბესიკ ხარანაული თავიდანვე და მკითხველს დიდი სმის მისტიკურ რიტუალზე ეპატიჟება, რომ ყოფნა-არყოფნის მარადიული დრამა თავისებური სცენარით წარმოგვიდგინოს. ქადაგ-ხუცესისგან წერად დამწყალობნების შემდეგ, ბესიკ ხარანაული ნამდვილ კარნავალს მართავს, სადაც, საიქიოსა და სააქაოს სივრცეებში, გვერდიგვერდ, სრულფასოვან მოქალაქეებად ჩნდებიან ბრმა ჰომეროსი და ყრუვი გიორგი, ერეკლე მეორის უბირი ქალისგან შეძენილი ვაჟი ბიჩინაგა და გომურში დაბადებული ბალღი, პატარაობიდანვე რომ ლექსის ზნენი დააჩნდება, ლოგინს მიჯაჭვული კუტ-პეტრე და ქიტო პაპა, რომელიც სახარების მასობრივი სცენების უცვლელი მონაწილეა. ამ წიგნშიც, წინამორბედების მსგავსად და უფრო მეტადაც, სრულყოფილად იშლება ბესიკ ხარანაულის ცხოვრებისა და წერის ლაბორატორია – ხილულიდან უხილავამდე, გზიდან უგზოობამდე, ნაკლის ინსტინქტიდან ღირსების ტვირთამდე, დაღამებიდან გათენებამდე და იმ იდუმალ წამამდე, როცა „ყოველ გაღვიძებაზე არცოდნიდან ვიწყები და მერე დედას ვტირობ ყველაფერს“.
- შესავალი
- წერის სამშაბათი
- წერად გასვლის სამხვეწრო
- ნაკლები გონიერების საგზალი
- მაღალმძახებელი სიტყვისა
- განმარტება და მიზეზი დიდი სმისა
- წარწერა კავკასიონის თეატრის კარ-კამარაზე
- სიბერის-ტყავიანი
- ერთზე
- მრავალრიცხვიანი
- შუღლობის მოწადინე
- ვინმე, სულსა და სხეულს შუა
- ამბავი ჩემი გომურში დაბადებისა
- კუტი, საპყარი, ხატის დაჭერილი...
- სიკვდილი, როგორც მაყურებელი
- სერობა საიქიოში
- მკვდრის თაიგული
- მზემომსწვრალი ეშმა-გოგო
- ნაკლის შემგროვებელი
- დამრეცი სცენა
- თავ-ფეხზე თამაშის საწესდებო აზრები
- ცის კაბადონი
