ვახტანგ VI-ის მეფობის ხანა მნიშვნელოვანია საქართველოში ლიტერატურული და ინტელექტუალური აღორძინების დაწყების კუთხით. მის შემოქმედებაში განსაკუთრებული ადგილი უჭირავს ლირიკას. მან ერთ-ერთმა პირველად შექმნა პატრიოტული ლირიკის ნიმუშები, განავითარა აღორძინების ხანის პოეზიისათვის დამახასიათებელი მოტივი – „მდურვა სოფლისადმი“. ვახტანგ VI-ის სამიჯნურო ლექსები მეტწილად ალეგორიულ-მისტიკური შინაარსისაა. წვლილი შეიტანა დიდაქტიკური პოეზიის განვითარებაშიც თავისი თარგმანებით. („ქილილა და დამანა“, „ამირ-ნასარიანი“ და სხვ.). „ვეფხისტყაოსნის“ პირველ ბეჭდურ გამოცემას თან დაურთო განმარტებები, რითაც საფუძველი ჩაუყარა მეცნიერულ რუსთველოლოგიას.
- ყდა
- თავფურცელი
- შეგონება
- *** (რანი და, მოვაკანი და, სახლი და, კარი, ბანი, და)
- ვაი, სიკვდილო
- ვაი, რა მწარედ იწოდა ნაწლევნი მარიამისა
- ნაცვლად ჩემთა სიკეთეთა
- ლექს-ამბავი
- კაეშანი
- სალბუნად გულისა
- სატრფიალონი
- ათი მცნება
- შვიდი საიდუმლო
- სასიკვდინენი
- ნეტარება
- ტაეპი
- ლექსი
- მაჯამა
- კვლავ მიხმეს ისევ ისპაანს
- ანბანთქება
- სულხან-საბა ორბელიანზედ
