ეს ტარიელ ხარხელაურია, იდუმალი ენის შემგრძნობი და ყველგან და ყველაფერში უფლის მადლის მპოვნელი, ლირიკულ გმირს ძალდაუტანებლად რომ გადაულოცავს ფეხის დაკვრით – მიწის შეძვრას, ჩასუნთქვით – ცის ჩახრას, და ცასაც დაუმონებს, მიწასაც და მთლად ამ შეშლილ სამყაროსაც, სარკმელად სივრცეს უბოძებს და სანთელადაც აქცევს, საკმევლადაც, სალოცავადაც და მლოცველადაც.
- ყდა
- თავფურცელი
- „მზემ ჩემში გამოიძინა“ – შეხმიანება ტარიელ ხარხელაურთან
- უწმინდესსა და უნეტარესს, სრულიად საქართველოს კათოლიკოს-პატრიარქს, ილია II-ს
- * * * (საიდან მოვედ, ვინა ვარ)
- * * * (გული – გული ასაფრენად იწევს)
- * * * (ატირებულ გვირილებს)
- * * * (გადაველ, გადავიყივლე)
- * * * (არ მიკვირს გაუგნურება)
- * * * (ცოტა ხანს აიწიე, ცაო)
- * * * (გადაიკივლებს ზარნაშო ტყეებს)
- * * * (დავეწაფე...)
- * * * (ვღონდები)
- * * * (ვის ხატს ლოცულობო)
- * * * (ვარ უდაბნოში)
- * * * (ხმელ ნარზე ხმელი ფოთოლი)
- * * * (რომ გავბეზრდები)
- * * * (მთვარის გარშემო ვიარე)
- * * * (გამომაფხიზლებს ქანცგაწყვეტილს იორის ჩქამი)
- * * * (მზეო! – მავალო სიფრთხილით)
- * * * (ქარი სამდურავს მითვლის)
- * * * (მარეტიანებს სველი ბუხრის სიშმორის სუნი)
- * * * (რად, რატომ ხდება ასე)
- * * * (ყორესთან ყორანი, კაჭკაჭი, ჩხართვი)
- * * * (ჩემს შედედებულ სისხლს სვამენ)
- * * * (ვერ დავიჯერებ ახლა)
- * * * (გარდავიცვალე)
- * * * (სივრცე ამოვჭერ კანკალით)
- * * * (და მოხდა მაინც: თავის თავს გავცდი)
- * * * (დავეტანე, ცოტა ამოვწიე, მემძიმა...)
- * * * (გზას მიიღეჭავენ ხევსურები)
- * * * (ღამეა, კივის ზარნაშო...)
- * * * (მე მიცხოვრია მილიონი წლების წინ)
- * * * (არ ჭაჭანებდა სულდგმული)
- * * * (ქარი დასდევს ღრუბელს)
- * * * (მე გავდიოდი ღრუბლებზე ცერად)
- * * * (– ბალღო, – მეტყოდა პაპაჩემი)
- * * * (...და ისხდნენ კლდისპირას ბებერი სვავები)
- * * * (ცა იკლებს ფერთა მინარევს)
- * * * (თოვლიანი ჭალა)
- * * * (მომენატრებით ყვავილებო)
- * * * (ხატისკარს დაყუდებულან)
- * * * (წყაროს პირს ქანაობს იელი)
- * * * (დამიძახე ბინდო ღამის)
- * * * (სისხლო, ომია, ომი...)
- * * * (აღარ მინდიხარ აღარც შენ)
- * * * (ვინ გაგაბრიყვათ, ყვავილნო)
- * * * (თოვლი... თრთოლვა არ მიყვარს ხეთა)
- * * * (ამ წყაროს პირთან)
- * * * (ჟამდაჟამ ისევ გამომაფხიზლებს)
- * * * (ბილიკზე – თეთრია კვიცი)
- * * * (მაშ ვითამაშოთ, არ არის რთული)
- * * * (არ გინდა?! წყაროვ, წავიდეთ)
- * * * (ქარმა წელამდის აუწია)
- * * * (მზე დადგა)
- * * * (გაგაბეზრე, ალბათ, თავი)
- * * * (ნუ მიწყრები, ნუ მიწყრები, მზეო)
- * * * (მკვდრებო! დაღამდა, ამოდით)
- * * * (წვივმსხვილი კაცები მზეს დააგორებენ)
- * * * (ვისხედით მზეზე და მუხლებზე გვედო თავები)
- * * * (გზის პირას ლოდი...)
- * * * (ჩამოსხდებიან ახლები)
- * * * (რა ნაღვლიანი მომიხვედ, ნისლო)
- * * * (წვიმს... არის დღეთა მღვრიე დინება)
- * * * (ჩემო დედილო!)
- * * * (საფლავებს მთვარე დაჰყურებს)
- * * * (ცრემლს ტკივილს ვუდებ)
- * * * (ახალს არაფერს არ მეტყვი, ქარო!..)
- * * * (შუაღამისას ქარი)
- * * * (ისევ შენს სახეს ვხატავ)
- * * * (დაზამთრდა... თოვლი არც ისე მიკვირს)
- * * * (ახლა უნდა – ახლა უნდა დამთოვლოს)
- * * * (რა ძნელად მიდის ბილიკი აქეთ)
- * * * (როგორ გირჩიო)
- * * * (წუხელის მთვარე მეწვია სტუმრად)
- * * * (როგორცა ყრიან, ისევე ვტოვებ)
- * * * (ოფლი ჩამოსდის, ხელისგულით იმშრალებს თვალებს)
- * * * (არადა, როგორ მომენატრეთ)
- * * * (წინ მიდევს სამყაროს ზურგი)
- * * * (იღვიძებს დილა)
- * * * (არაგვს ამოჰყვა არწივი)
- * * * (აღელდა მკერდი აიავაზა)
- * * * (ავზიდე ტანი)
- * * * (მოვრჩი ყველა გზა – კენტიც და ლუწიც)
- * * * (მზე ისე ჩაქრა და სუნი საკმლის)
- * * * (ფიქრად მაქცია ყორნების)
- * * * (როცა მთვარის შუქზე მამულს)
- * * * (როდემდის გინდა იდგე, ბუერავ)
- * * * (ჩემს ტკივილს სისხლის ფერი აქვს)
- * * * (ორი გზა – ერთი მარჯვნისკენ მიდის)
- * * * (თუკი მწადია, ვიტირებ)
- * * * (მე თუ არა ვთქვი)
- * * * (ვინ თქვა ღრუბლების ტირილი)
- * * * (ქარს ვატან, ჩემი ტკივილი ამბად დაუგდეთ არწივებს)
- * * * (მოდიან, დაღლილნი მოდიან)
- * * * (მამული – ფიქრით ღამენათევარს)
- * * * (მესმის შენი ხმა)
- * * * (სცენა... სადაც სულს ფრთები დაემტვრა)
- * * * (შენ შემოგევლე – სიყვარულზე მომინდა ფიქრი...)
- * * * (როდესაც შენზე დაბლაა ზეცა)
- * * * (ჩემო ციხევ და საყდარო)
- * * * (ცაზე ვარსკვლავი შეთხელდა)
- * * * (დახურეთ ზეცა!)
- ჩემს რატის!
- უწმინდესსა და უნეტარესს, სრულიად საქართველოს კათოლიკოს-პატრიარქს, ილია II-ს
