მურმან ლებანიძის ლექსების კრებული სერიიდან „100 ლექსი“. სერიაში გამოიცემა ქართული პოეზიის კლასიკოსთა კრებულები.
მურმან ლებანიძის შემოქმედება გამორჩეულია ეროვნული ძარღვის გამძაფრებული ფეთქვითა და მომხიბლავი პოეტური სახეებით, მოდულაციებით. პოეტისთვის თავიდათავია მოყვასის სიყვარული. ხელს გადაგხვევს თუ გსაყვედურობს, ყოველთვის გულით შენთანაა, სურს აგამაღლოს.
- ყდა
- თავფურცელი
- „კოჭლი სტრიქონი ერჩიაო მთელს იმპერიებს!“
- ვეჩვევი უშენობას!
- * * * (თქვენს ტურფა ქსენონს)
- * * * (ყველა თავის ჯამს)
- * * * (– ამას შენც თუ გკადრებდნენ, ეს ვერ წარმომედგინა)
- * * * (ყველაფერი აირია)
- ლამობს ყოველი...
- რუდაქი იტყვის...
- გათენდა სოფლად...
- * * * (შვილიშვილს ბაბუის დაარქვეს სახელი)
- * * * (ამიღებთ, წამიღებთ, დამფლავთ)
- 76 წლის ჭაბუა ამირეჯიბს 75 წლის მურმან ლებანიძისაგან
- * * * (ჩვენი დრო გათავდა!)
- * * * (მე არც ძველს ვუმღეროდი „ლალეს“)
- * * * (მე დავბერდი და მე დავიღალე)
- * * * (მინახავს კაცი ცხენზე შემჯდარი)
- ჩეჩნეთი
- * * * (წიგნი, რომელიც ანათებს)
- * * * (მე რომ მეგონე, თურმე ის არ ხარ)
- ზურაბ ჭავჭავაძის სურათზე
- * * * (ვერ აიტანა გრიგალი)
- * * * (დავითს გადმოჰყავდა ოსეთზე ყივჩაღები)
- * * * (ბურთი! ბურთი! ბურთი მიწის)
- * * * (გასჭირვებია ხალხად ჩვენი ცნობა ევროპას)
- ყვარყვარე – პარლამენტში! ყვარყვარე – დაბა-სოფლად!
- * * * (თავი აიშვა პრესამ)
- სიმღერა
- გვიან გავიღვიძეთ
- „ადამონ ნიხასს“, ყრილობას ლიხნის!
- ზაფხული – 1990
- * * * (ძალას დაატანს ეს რუსეთი დღეს თუკი ჭკუას)
- * * * (ჩქარობო, მითხრეს, ცხარობო, მკადრეს)
- * * * („რას ერჩიო?!“ – კაცზე მკითხეს)
- * * * (სისხლის წვიმები ჩქეფენ)
- * * * (თეა-თეონა-თეო)
- * * * (არ დაცემულა საქართველო იმრიგად ჯერეთ)
- * * * („არ იყავიო ვაჟას დღეზე ამ ზაფხულს ჩარგალს?!“)
- წარწერა წიგნზე
- * * * (სახლი – ავაშენე! – კორდი – გავათენე!)
- * * * (ორღობის თოვლში კაცები დგანან)
- * * * (წვრილ სარკმელში ხიდის კიდის)
- * * * (არაფერი! – მოცდა მცირეოდენი!)
- * * * (მეწადა, ქართველს მევლო ქართველად)
- * * * (დიდებულად – წვიმს, დიდებულად – თოვს)
- უახლოვდება კაცი იგი როდესაც ოთხმოცს
- * * * (დილის ბინდში ვერის ხიდზე მოვხვდით...)
- * * * (იმდენი ვწერე სოფლის დაშლაზე)
- * * *ორმოცდაათის მერე
- * * * (მე თუ მკითხეს)
- * * * (მე ვიყავ ბათომს)
- * * * (გარეთ წვიმაა, ტყეები დალბა)
- * * * (კაცი – გაფუყული დადის)
- * * * (ბოღჩებით და ყავარჯნებით)
- * * * (სადაც შეხვედი, ღვინოს გაწვდიან)
- * * * (უძვირფასესი იყო ზაფხული)
- * * * (ჩანგო ჩემო, მოხრიხარ)
- სამშობლო
- * * * (ჩემო პაწია, საბრალო დედავ)
- * * * (აფხაზეთზე ამ კაცს თვალი უჭირავს)
- * * * (ხტიან რუები)
- უცხოელ პოეტს
- * * * (გოგოს, თვითონ პატარას)
- * * * (მე ხელთ მიპყრია ნაზად)
- * * * (მოვიმღერდი როსმე ველად)
- ბევრს არ დაგპირდები
- ჭეშმარიტება
- * * * (მარეკები შლიდნენ ბანაკს)
- * * * (სადაც ჩაღრმავდები, ყველგან ზოდებია)
- მკითხე და გეტყვი
- * * * (სასახლეებში, ბაღში, სკვერებში)
- * * * (დროით უფსკრულებს გადავყურებ)
- * * * (უფლისციხესთან სისხლისფერი ყაყაჩოს წვეთი)
- ყველას! ყველას! ყველას!
- მეშინია
- * * * (ამ ცხოვრებამ – ბრძნულმან, რთულმან)
- * * * (დაცხრი გულო! – ხმალჩაგებით)
- ეგ – არაფერი
- * * * (ვარ აჩეხილი ნახევრად ვაზი)
- მკვდრები
- შეგონებანი
- ოდესმე დიდი ყოფილა საქართველო
- * * * (ყვავილების მდინარეს კუბო ცისკენ მიჰქონდა)
- * * * (ვერაფერი გამიგია)
- * * * (ამ სახლში ბევრი გაფუყული მედროვე ცხოვრობს)
- * * * (ჩემს გალაკტიონს მე ვკითხე ერთხელ)
- მახსოვს!
- * * * (ხარ დიდი სანდრო ბოტიჩელის მადონა ნორჩი)
- მგლები
- ქართველები
- * * * (როდესაც გრიალებს „ბრავო!“)
- ვოი!
- * * * (ყოვლისა მოსაკრეფელის)
- * * * (შენი ოქროს წიწილით)
- თამუნია ქავთარაძეს
- რერო
- დათვები
- * * * (ბერნუში დაგიხატია, ზაზული)
- ციცო
- * * * (მე თუ გავგიჟდი, გავგიჟდები შენი ყურებით!)
- * * * (გაზაფხული შემოსულა, ლენ!)
