სატირული ჟანრის ალეგორიული ხასიათის ნაწარმოები. ავტორს მოქმედ პირებად გამოჰყავს ცხოველები და ფრინველები, გადააქვს მოქმედება უცხო ქვეყნებსა და ქალაქებში, გამოჰყავს გმირებად მაჰმადიანი უცხოელები. რეალურად კი, იგავებში აღწერილი მოვლენებიც და პერსონაჟთა ხასიათებიც ქართულია.
„სიბრძნე სიცრუისა“ ავტორს დაუწყია 80-იან წლებში, „ჭაბუკობის“ ჟამს და დაუწერია ბერად შედგომამდე.
იგავები დაწერილია მოქნილი, ადვილად გასაგები და დახვეწილი ენით, მოკლე ფრაზებით, სხარტი გამოთქმებით. „სიბრძნე-სიცრუისას“ არაკებს მრავლად მოეპოვებათ პარალელები როგორც ქართულ ზეპირსიტყვიერებაში, ასევე, მსოფლიო ლიტერატურაში.