ეკატერინე გაბაშვილის (1851-1938) მოთხრობების მთავარი თემაა ღარიბი, უმწეო და მიუსაფარი ადამიანების ცხოვრება ბატონყმობის შემდგომ პერიოდში. მან პირველმა შემოიტანა ქართულ ლიტერატურაში მცირე პროზის ჟანრები - პატარა მოთხრობა, ნოველა, მინიატურა, სურათი. თავისი შემოქმედების საშუალებით, ავტორი აკრიტიკებს უზნეო მემამულეებს და სასტიკ მოურავებს, ხოლო გლეხთა მდგომარეობის გაუმჯობესების გზად მათ განათლებასა და ბრძოლისუნარიანობას სახავს.
- ყდა
- თავფურცელი
- რომანი დიდ-ხევაში
- კონა
- სურათი
- ორ-ენა და ქუჩე
- მეურმის ფიქრები
- დათიკოს მონოლოგი
- სახრჩობელაზედ
- ხოლერა
- „სამშობლო ხევსურისამ“ რა ჰქმნა
- გამარჯვებული ნიკო
- მკვდარი მკვდარს აეკიდა, სამარემდე მიმიტანეო
- ბაირახტარი
- როგორ მიეგება სვიმონიკა ახალწელიწადს
- მაგდანას ლურჯა
- ღვინია გადაიჩეხა
- უსინათლო ლექსო
- ნაკადული
- მშიერაძის ოჯახი
- თინას ლეკური
- ხატაური ჩემია!
- სქოლიო