მანანა მენაბდეს იგავების ციკლი „და დრო გადიოდა..“, რომლებიც წლების განმავლობაში, ორი კულტურის გადაკვეთაზე - ბერლინსა და თბილისში იწერებოდა, ერთიან ციკლს ქმნის. მასში იკითხება ქართული ფოლკლორისთვის დამახასიათებელი მოტივებიც და ევროპული მხატვრული თუ ფილოსოფიური აზროვნების ნაკვალევიც. იგავებში იუმორით გაჯერებული ლაკონურობით და ხატოვნებით ადამიანის მარადიული პრობლემებზე მსჯელობას ვხვდებით. ამიტომაც შემთხვევითი როდია, რომ იგავების გმირი, ზოგადად, „კაცი“, „ადამიანია“, რომელსაც „სიზმრის სიზმრად“ ქცეული სამყაროს წინაშე შიში იპყრობს. მის ბედისწერას კი საკუთარი არჩევანი განაპირობებს; ხოლო იგავების დასასრულის მრავალმნიშვნელოვნება თითქოს იმაზე მიგვითითებს, რომ ნებისმიერი ნაბიჯი გამართლებულია. იგავების ენაც მინიმალისტურია, სადაც ზოგან რუსთაველისეული ალიტერაციები პოეტურ ელფერს ანიჭებს მათ, ხოლო ტროპული მეტყველებისთვის დამახასიათებელი სახეები იგავების დამატებით განზომილებებს, შრეებს გამოკვეთს.
- ყდა
- თავფურცელი
- „და დრო გადიოდა...“
- * * *
- ამბავი პირველი
- ამბავი მეორე
- ამბავი მესამე
- ამბავი მეოთხე
- ამბავი მეხუთე
- პირველი შეხვედრა ანგელოზთან
- სხვა ამბავი
- მეორე შეხვედრა ანგელოზთან
- ოთხი ჩართული
- პირველი
- მეორე - იგივე თემაზე
- მესამე - მზის დარაჯი
- მეოთხე - ცოტა სხვანაირად
- ამბავი
- ცეროდენა იგავ-არაკები
- მეორე კაცის ამბავი
- ნამეტანი ჭკვიანი კაცის ამბავი
- გულმავიწყი კაცის ამბავი
- სკამის ამბავი
- სამი ამბავი ჭრელ პეპელაზე
- ნამდვილი ამბავი
- მესამე შეხვედრა ანგელოზთან
- უბრალოდ ხუთი ამბავი
- ვაშლის პირველი ამბავი
- ვაშლის მეორე ამბავი
- ვაშლის მესამე ამბავი
- ვაშლის მეოთხე ამბავი
- ვაშლის მეხუთე ამბავი
- ქურდის ამბავი
- ხვალის ამბავი
- ჰოპ!..
- თავის ამბავი
- არაკიდან გადახვევა
- უბრალოდ მოყოლილი ამბავი
- კარში მოყოლილი ამბავი
- მკვდარი კაცის ამბავი
- სქოლიო
